By way of introducing myself as the newest blogger for Transparent Language – I’m Andrea and I live in northern California near the San Francisco Bay area.  I am very lucky in that about fifty of the nicest esperantists in the world live in this area between the Bay and Sacramento. However, I’ve only lived here since 2005, so I also know what it’s like to be the only esperantist for hundreds of kilometers around, teaching myself from books, sending badly recorded audio tapes to people in Poland and Korea before the advent of the Internet while also raising a family and developing a career.


Like most modern esperantists, I have internet friends all over the world, and use the language on a daily basis in correspondence, chat rooms, instant messages, discussion fora and in coffee houses all over the Bay Area.

In this blog, I would like to share with you my enjoyment of the international language, Esperanto.  As you are aware, most people have never heard of the language or think it died out in the 1950’s, and they are amazed to discover just how much there is to The Esperanto Movement.  It’s not just words on paper, it’s a living language for living people.

One example of its vitality is that I recently received an email from Hungary, written in Esperanto, inviting me to join a multi-level marketing scheme.  What’s next? Cash from Nigeria?

The Culture

Let’s spend the next few articles talking about the Culture of Esperanto. What is it?  Why is it important?

I speak the English language as a native, however I was raised in a part of the world where many folks speak Spanish, but I never learned that language well.

Why not?  I studied it in school for several years, and many of my school friends spoke it.  In my opinion, it’s a beautiful language and certainly warrants learning.  I memorized the nouns and wrestled with the conjugations until I won, but, in the words of the author Robert Heinlein, I just didn’t grok the language, and I would forget it all over Summer vacation.

On the other hand, when I first started doing the Esperanto thing, the language came easily.  Yes, certainly Esperanto is the easiest language in the world to learn, but it’s still a language and I’m no linguist.  The language wasn’t taught in any school, and none of my friends spoke it.  What’s the big difference?

The difference is that I felt that I was a part of the Esperanto culture.  The people and the ideals of Esperanto fascinated me, in spite of the fact that they lived all over the world.  Wherever I found esperantists, there was the culture.

Spain and the Spanish-speaking countries in the Americas are beautiful and interesting, but those cultures seemed to me too far away and uninviting.  I could never participate in this cultures.  And since language and culture are inseparable, that was a big problem.

Ronald J. Glossop wrote an article in 2005, The Culture of Esperanto. He describes the Esperanto culture as, “… an international or global culture. Consequently, it will have to promote international understanding and tolerance for a variety of life-styles. Esperantists have to respect the customs and languages of all groups throughout the whole world.”

Esperantists can keep their own culture in their hearts, and also learn about others.  Unsurprisingly, esperantists are a talkative bunch.  Every year, they spend gobs of money and time to travel all over the world to talk with esperantists from other countries.  That is the ideal of Esperanto

Visit the webpage, Koresponda Servo Universala (the Universal Correspondence Service) and read the announcements there.  The writers “… want to correspond with esperantists from the entire world” and “very much want to get to know and contact other esperantists in the whole world.”  These are perfect examples of the esperanto culture!

“Come!  Let’s talk!  Let’s get to know each other!” Yes, that is the culture for me!

For more Esperanto culture, I encourage all readers to participate in our Facebook and Twitter pages.

Prezentante min kiel la plej nova blogisto por TransparentLanguages – mi estas Andrea kaj mi loĝas en norda Kalifornio apud la Golfo de San Francisko.  Mi tre bonsortas ke proksimume kvindek de la plej agrablaj esperantistoj en la tuta mondo loĝas ĉiloke inter la Golfo kaj la ĉefurbo Sacramento. Tamen mi logîs ĉi tie nur ekde 2005, tial mi konas la vivmanieron, ke oni estas la sola esperantisto en centojn da kilometroj, instruante min per libroj, sendante malbone surbendigitajn sonbendojn al homoj en Pollando kaj Koreio antaŭ la alveno de Interreto dum ankaŭ edukante siajn infanojn kaj evoluigante karieron.

Kiel la plejmulto de modernaj esperantistoj, mi havas retamikojn de la tuta mondo, kaj uzas la lingvon ĉiutage korespondade, babilĉambre, tujmesaĝile, diskutforume kaj kaj en kafodomoj en la golfa regiono.

Per ĉi tiu blogo, mi volas sciigu vin pri mia ĝuado de la lingvo internacia, Esperanto.  Kiel vi scias, la plejmulto da homoj neniam jam priaŭdis la lingvon, aŭ ili kredas ke ĝi mortis dum la kvindeka jardeko, kaj ili miras malkovri tiom vasta estas la Esperanta Movado.  Ĝi nur estas vortoj surpaperaj, ĝi estas vivanta lingvo por vivantaj homoj.

Jen ekzemplo de ĝia vigleco: antaŭ nelonge ricevis mi retpoŝton de Hungario, skribite esperante, kiu invitis min kuniĝi mult-nivelan merkadan komploton.  Kio sekvas? Ĉu kontanto el Nigerio?

La Kulturo

Ni uzu la sekvontajn kelkajn artikolojn diskutante la kulturon de Esperanto. Kio ĝi estas? Kial ĝi gravas?

La anglalingvon mi parolas denaske, tamen mi estis edukita en loko de la mondo, kie multe da homoj parolas hispanlingve, sed tion lingvon mi neniam bone lernis.

Kial ne?  Mi studis lerneje ĝin kelkjare, kaj multe da lernejoamikoj parolis ĝin.  Miopinie, tiu lingvo estas bela kaj tre lerninda.  Mi parkerigis la subjektivojn, kaj luktis la
konjugaciojn ĝis mi venkis, sed, uzante la vortojn de la aŭtoro Robert Heinlein, mi ne grokis la lingvon, kaj somerpaŭze ĉion mi forgesis.

Aliflanke, kiam mi ekesperantumis, la lingvo venis al mi facile.  Jes ja, Esperanto estas la plejfacila lingvo en la mondo por lerni, tamen ĝi ankoraŭ estas lingvo kaj mi ne estas lingvisto.  La lingvo ne estis instruita ĉe iu lernejo, kaj neniu ajn el miaj amikoj parolis ĝin.  Kio estis la ĉefa diferenco?

La diferenco estis, ke mi sentis min parto de la esperanta kulturo.  La homoj kaj la idealoj de esperantujo fascinegis min, malgraŭ ke ili loĝis tramonde.  Kie ajn mi trovis esperantistojn, tie la kulturo de esperanto trovitis, kaj la homoj estas bonvenemaj al mi en la kulturon.

Hispanujo kaj la hispane parolantaj landoj de Ameriko estas belaj kaj interesaj, sed tiuj kulturoj ŝajnis al mi tro distaj kaj neinvitantaj.  Mi neniom povus partopreni tiujn kulturojn.
Kaj tial la lingvo kaj la kulturo estas neapartigeblaj, tio estis por mi problegon.

Ronald J. Glossop verkis en 2005 artikolon, La Kulturo de Esperanto.  Li priskribas la esperantan kulturon kiel, “… internacia aŭ tutmonda kulturo. Sekve ĝi devos antaŭenigi internacian kompreniĝon kaj toleron al malsamaj vivmanieroj. Esperantistoj devas respekti la kutimojn kaj lingvojn de ĉiuj grupoj tra la tuta mondo.”


Esperantistoj povas preni enkore la propran kulturon, kaj ankaŭ lerni pri la aliaj.  Nesurpisante, esperantistoj estas homoj kiu ĝuegas paroli.  Ĉiujare, ili elpezas multe da mono kaj tempo por vojaĝi transmonde por paroli kun eksterlandaj esperantistoj.  Tio estas la idealo de esperanto.

Vizitu la repaĝon Koresponda Servo Universala kaj legu la tieajn anoncojn.  La anoncantoj “… volas korespondi kun esperantistaj de tuta mondo” kaj “ege volas konatigxi kaj kontakti aliajn esperantistojn en la tuta mondo.”  Jen perfektaj ekzemploj de la esperanta kulturo!


“Venu!  Ni parolu! Ni interkonatiĝu!” Jes ja, tio estas la kulturo por mi!

Por plu da esperanta kulturo, invitas mi ĉiujn legantojn partopreni niajn paĝojn de Facebook kaj Twitter.