Any good Esperantist will tell you that the name of language comes from “esperi,” which means, “to hope.” So, what exactly are they hoping for? One of L.L. Zamenhof’s artistic works, known simply as “La Espero” (the hope) tries to answer that question.
“La Espero” is a simple, 24-line poem written as a series of rhyming couplets in four-line stanzas. Zamenhof wrote it in the late 1800s as a means of expressing exactly what he wanted to achieve by inventing Esperanto. The poem has resounded with many Esperantists, to the point that it has become almost a hymn, or an anthem. You most likely would hear it set to music. “La Espero” is usually sung during worldwide Esperanto events, as a quick reminder why such events convene in the first place.
Here is the text of the poem. Translation forthcoming!
En la mondon venis nova sento,
tra la mondo iras forta voko;
per flugiloj de facila vento
nun de loko flugu ĝi al loko.
Ne al glavo sangon soifanta
ĝi la homan tiras familion:
al la mond’ eterne militanta
ĝi promesas sanktan harmonion.
Sub la sankta signo de l’ espero
kolektiĝas pacaj batalantoj,
kaj rapide kreskas la afero
per laboro de la esperantoj.
Forte staras muroj de miljaroj
inter la popoloj dividitaj;
sed dissaltos la obstinaj baroj,
per la sankta amo disbatitaj.
Sur neŭtrala lingva fundamento,
komprenante unu la alian,
la popoloj faros en konsento
unu grandan rondon familian.
Nia diligenta kolegaro
en laboro paca ne laciĝos,
ĝis la bela sonĝo de l’ homaro
por eterna ben’ efektiviĝos.
