Snowy winter always make me think about poetry…so it is time for a snowy poem by Krystyna Kunigiel-Jabłońska!

Zimowy poemat

Gdy ludzie zgonieni po codziennym trudzie,
do snu ułożyli pomęczone głowy,
za oknem czarodziej wziął się do roboty,
by z nową nadzieją – dać im dzień zimowy.

When people tired after daily toil,
They put their tired heads to sleep,
outside the window wizard started his work,
with new hope – give them a winter day.

❉

Mróz przybrał skwapliwie krzewy srebra szronem,
śnieg dał białe czapy nagim drzew koronom.
Wiatr wszystko zamieszał, z nieba dmuchnął puchem
– dzieło zakończono jeszcze w nocy głuchej.

Frost eagerly put silver on the shrubs,
Snow gave a white cap crowns to bare trees.
Wind swirled all, blew down from the sky
– The work was completed in the night deaf.

❉

Wstał ranek, pocałunek słońca jasny dzień obudził,
biały tren puchowy rozesłał na dworze,
by wlać trochę szczęścia w serca zwykłych ludzi
z wiarą, że na lepszą – dolę zmienić może.

In the morning, kiss of the sun woke up bright day ,
white gown sent down on the outside,
to pour a little bit of happiness in the hearts of ordinary people
with the belief that everything can change for better.

❉

Śnieg migoce w słońcu tysiącem kryształów,
każdy kryształ blaskiem diamentów się mieni.
Czy w takiej scenerii można mieć nostalgię ?
lub pisać o smutnej życiowej jesieni?

Snow flashes in the sun thousands of crystals,
each crystal shimmers with brilliance of diamonds
In such a setting, you can have nostalgia?
or write about the sad autumn?

❉

Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki,
bledną liczne troski codziennego bycia.
Ja także odsuwam me maleńkie smutki,
bo dostrzegłam radość – w sensie życia !

As if by magic,
numerous bustle of everyday existence get more pale
I also pull away my tiny sorrows,
I could see the joy – in the sense of life!

Do następnego razu… (Till next time…)